Na de zoveelste clash gisteravond met mijn 14-jarige puber over school, heb ik mijn tranen even laten lopen tijdens mijn ochtend meditatie en gevraagd aan het universum hoe ik hier nou weer mee om moet gaan. Mijn ingeving was, schrijf een brief. Jaaa daaaaag, hij ziet me aan komen. Zo niet cool! Later dacht ik dat er wellicht wordt bedoeld, dat ik van me af moet schrijven. Of ik het dan ooit aan hem laat lezen, zien we dan wel weer.
Mijn zoon is 14 en heeft het tot nu toe niet makkelijk gehad op de middelbare school. Van VWO teruggezakt naar HAVO en nu doet hij 2 HAVO voor de tweede keer. Kwam als (veel te) jonge leerling in de brugklas zichzelf sociaal-emotioneel keihard tegen. Dat probleem is bijgetrokken, maar nu is het stoere, dwarse gedeelte van de pubertijd op zijn pad gekomen. Samen met immenselijke groei spurten, haargroei, stemmings- en stemband-veranderingen en pukkels leidt dit tot taferelen waarvan ik ondertussen een boek vol kan schrijven. Hij heeft een coach toegewezen vanuit school, omdat hij van ons niet veel (niets!) aanneemt en wij natuurlijk de vreselijkste ouders op deze aardbol zijn. Hij neemt het puber-zijn erg serieus en is volop aan het uitproberen, experimenteren en op werkelijk alle vlakken zijn grenzen aan het verkennen (vooral overschrijden). Opgepakt door de politie, ‘rommelen’ met vriendinnen, vriendenploegen, hangen op straat, boetes en dan nog alle dingen die hij thuis niet verteld. En gisteravond werd dus bekend dat hij met zijn rapport (weer!) op zittenblijven staat met 4 vijven.
Uiteraard zag ik dit al van mijlen ver aankomen. Daar hoef je overigens geen helderwetende of hederziende voor te zijn. Een paar weken van te voren ben ik al gestart met de regels aanscherpen en zorgen dat hij ging voorwerken; lees leren voor de toetsweek waar alles weer van zou afhangen deze periode. Overhoringen, controle op huiswerk, leren aan de keukentafel i.p.v. languit op bed met telefoon en iPad: “ma, ik zit toch in de digiklas en heb mijn iPad nodig om te leren en met mijn telefoon luister ik naar muziek”. Dit is dus (weer) niet voldoende gebleken. Dus moeten we gaan praten over een overstap naar 2 MAVO of dit jaar afmaken en naar 3 MAVO. Of het wordt de allerlaatste kans, dus cijfers ophalen zodat overgang naar 3 HAVO nog mogelijk is. Eigenlijk was de laatste kans tot halverwege dit jaar aankijken hoe het zou gaan. Dat oprekken van die laatste kansen is in ons gezin meer regel dan uitzondering geworden. Anyway na een stevig gesprek gisteren, waarin alle vloeken en scheld tirades, straffen en bedreigingen, huilbuien en frustraties over tafel gingen, nu maar even een momentje van bezinning ingelast.
Met woorden kan ik niet aangeven, hoeveel ik van mijn eerstgeborene houd. Dat mannetje is echt alles voor me en als ik dit opschrijf, krijg ik een brok in mijn keel. Het maakt me geen reet uit welk niveau hij doet, hij komt er wel. Het leven is al uitgestippeld en hij zal alles meemaken in het leven waarvoor hij hier op aarde is gekomen en waar hij zijn lessen uit zal leren. Daar ben ik van overtuigd. Eigenlijk wil ik het uitschreeuwen hoe trots ik op hem ben, wat een mooie identiteit hij aan het creëren is en dat hij de meest authentieke persoon is die ik ken. Ik vind het fantastisch, dat hij geen waarheden voor lief aan neemt, maar zelf gaat experimenteren in het leven wat hij mooi, fijn en geweldig vindt en ook de (eigen) manier waarop hij dit doet. Petje af! Wat een spiegel voor zijn moeder, die aardig gevonden wilde worden en veel in het gareel en in het stramien van de verwachtingen heeft gedaan. Schat, ga zo door……maar nee dat heb ik allemaal niet gezegd. Je wordt zo verrot door elkaar geschud als puber moeder. Mijn liefdesgevoel, doen wat hij nodig heeft en goed voor hem is en het liefst hem willen beschermen en behoeden voor alle shit in het leven. Zo werkt het dus niet!
Maar ik ben er uit. Ik zit nu midden in zijn leven en weet alles, zie alles, voel alles wat hij doet en wil er controle over hebben. Puur uit liefde, schat van me. Het voelt misschien alsof ik je aan het treiteren ben of, zoals je zelf zegt, ik je leven zuur aan het maken ben. Maar geloof me als ik zeg, dat het alleen maar voortkomt uit liefde. Ik wens je van alles het beste in je leven! Ik ben tot inzicht gekomen dat het echt de hoogste tijd voor me is om los te laten. Ook nu weer die brok in mijn keel. Het gevoel dat ik mijn baby verlies (klinkt dramatisch, maar zo voelt het). Ik weet nu, dat hoe ik me opstel en hoe ik handel, ik het volgende uitstraal naar hem: Ik help je wel, want je kunt het niet alleen. Ik vertrouw je niet, dus help je wel. Ik moet je wel helpen, anders loopt het echt helemaal mis. En pubers, zo gemakzuchtig als wat, vinden dit misschien wel makkelijk. En gaan op mij, als moeder, leunen. Maar het levert ook frustratie op en in het ergste geval levert het op, dat ik als moeder overal de schuld van krijg. Maar dan ook echt van alle ellende! Hard gelach…..voor mijn zoon, die onvoldoende zelf leert van het leven deze belangrijke periode. Loslaten is dus het medicijn lees ik overal en dat is wat ik ga doen (of wat ik juist ga laten). Ik stap uit zijn situatie en ga meer observeren in plaats van oordelen. Van een afstand zal ik er altijd zijn voor hem en geef hem advies, hulp en support als hij er zelf om vraagt. Wat en hoe dat verder uitpakt zal ik vast in een vervolg op deze blog kunnen beschrijven. Voor nu heb ik als moeder mijn les te leren en die les doet zeer en is best ingewikkeld. Maar ik ga ervoor.
Die brief aan mijn puber zoon over mijn liefde en de levenslessen en het loslaten, schrijf ik maar niet gericht aan hem. Vooral omdat het zo niet cool is, maar ook omdat ik twijfel of we op hetzelfde level zitten. Later zal ik hem deze brief wellicht nog eens laten zien. Nu ga ik eerst een dikke knuffel aan hem geven en zeggen dat ik van hem houd en trots ben op hem. Dat is iets wat je volgens mij niet voldoende kunt laten blijken als puber moeder.
Recente reacties